Ημουνα η μεγαλύτερη στην Διευθυνση στην οποια εργαζομαι.

Συναδελφοι μου συνομήλικοι ειτε είχαν μετακινηθει σε αλλες Διευθυνσεις ειτε ειχαν αποχωρησει απο την Εταιρια.

 Καθε εβδομαδα γινοτανε η προγραμματισμενη συναντηση της Διευθυνσης που συμμετείχαν όλοι οι εργαζόμενοι, στελέχη και μη. Στοχος ηταν να μοιραστουμε και να επικοινωνησουμε τα θεματα μας ετσι ωστε ολοι να βαδίζουμε σε ενα κοινο στοχο.Την συναντηση την συντονιζε ο Διευθυντης. 

Το καθε Τμημα επαιρνε τον λογο καποια στιγμη ηρθε και η σειρα μου. Δεν θυμαμαι το αντικειμενο που ανέπτυξα ομως ανεφερα την λεξη οι Εγγλεζοι... Τοτε τον λογο αμεσως πηρε μια νεοτερη συναδελφος, η οποια χαριτολογωντας είπε ότι στην ηλικια σου τους αποκαλούσαν Εγγλεζους σημερα ομως οι νεοτεροι τους αποκαλουμε Αγγλους....

Λίγες λέξεις, μία ξεκάθαρη εικόνα Ηλικιακού Ρατσισμού: Να αρνούνται να σου νοικιάσουν διαμέρισμα, όταν μαθαίνουν ότι αφορά ενήλικα μεγάλης ηλικίας με πρόβλημα υγείας.

Ωραία ιδέα να δώσετε το βήμα να ακουστούν αυτές οι ιστορίες. Η δικιά μου είναι μία ιστορία που κρατάει πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι ηλικιακό ή ηλικιακό και σεξιστικό συγχρόνως, μάλλον το δεύτερο θα έλεγα. Έχω σπουδάσει πολιτικός μηχανικός με μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και πλέον διαθέτω 15ετή εμπειρία στο πεδίο, δεν είμαι μηχανικός του γραφείου. Από την πρώτη μέρα, παλεύω σαν γυναίκα και μικρή σε ηλικία να ακουστώ. Ανδροκρατούμενος ο χώρος, μεγαλύτεροι οι αρχιμηχανικοί...

Γεράματα την εποχή του κοβιντ. Έχουν περάσει 2 χρόνια πανδημία, 2 χρόνια που σαν κόρη προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά πρωταρχικά για τους δύο μου γονείς που ο καθένας έχει τα δικά του θέματα υγείας. Τον πατέρα μου, παρότι ένας άνθρωπος 78 ετών δραστήριος και κοινωνικός, τον ταλαιπωρεί χρόνια ένα πρόβλημα υγείας και δυστυχώς πριν από μερικούς μήνες χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Τις πρώτες μέρες όλα ήταν καλά, είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε κοντά του και να του παρέχουμε ό,τι χρειαζόταν...