Έχεις Ερωτήματα & Προβληματισμούς για τη ζωή;

Mayakovsky:
Καλημέρα. Είμαι 41 ετών, έχω δυο υπέροχα παιδιά, και είμαι γιατρός. Τα πράγματα είναι καλά, όμως εγώ δεν νιώθω άνετα με τη ζωή μου. Η εργασία μου, παρότι μού αποφέρει αρκετά έσοδα ώστε να μπορώ να προσφέρω τα καλύτερα στα παιδιά μου, δεν μού δίνει πλέον καμία ευχαρίστηση - στην καλύτερη περίπτωση νιώθω ανία, στην χειρότερη εκνευρισμό. Όσο για την αναγνώριση... μάλλον δεν μού αρκεί, παρότι την έχω. Από πολύ νωρίς στη ζωή μου ασχολούμαι με τις τέχνες (θέατρο, γράψιμο, ζωγραφική) με "επιτυχία" (για κάτι που γίνεται ερασιτεχνικά). Όταν όμως αναλογίζομαι τη ζωή μου, πώς θα ήθελα πραγματικά να είναι, το μυαλό μου πάντα με οδηγεί σ' ένα νησί, μόνιμο κάτοικο, δίπλα στη θάλασσα με μια μικρή βάρκα, να ψαρεύω, να γράφω και να ζωγραφίζω, προσφέροντας εθελοντικά τις ιατρικές μου γνώσεις - μια ήρεμη, αργή ζωή, με λίγο και καλό φαγητό, με φίλους και χαμόγελα, και πολλή σιωπή. Δεν θέλω πολλά πράγματα, δεν μ' ενδιαφέρουν τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, και ο πλούτος. Πάντα λέω στον εαυτό μου "όταν τελειώσουν τα παιδιά το σχολείο, τότε!" φοβάμαι όμως οτι αυτό (το "σε δέκα χρόνια") δεν θα έρθει πραγματικά ποτέ - οτι πρέπει να το κάνω τώρα, άμεσα. Όμως έτσι θα τούς στερήσω την οικονομική δυνατότητα να έχουν τις καλύτερες δυνατές σπουδές στην Ελλάδα (ας παραδεχτούμε πως το δημόσιο σχολείο κατά κανόνα είναι ανεπαρκές). Πώς μπορώ να κάνω τη ζωή μου πιο απλή, πιο αργή, πιο ήσυχη, χωρίς να στερήσω από τα παιδιά μου την πόλη που σε αυτή την ηλικία χρειάζονται λόγω σχολείων, και να δώσω στον εαυτό μου την ηρεμία που θα μού επιτρέψει να βαρύνω προς την τέχνη; Γιατί κανένα σχέδιο ή πρόγραμμα σχετικά δεν αποδίδει; Τι κάνω λάθος; Απάντηση - Μαρία:
Καλησπέρα Mayakovsky,

Δύσκολη ερώτηση διότι κατ’ ουσίαν ζητάς επιλογή ζωής. Δεν γράφεις όμως τίποτα για τον πατέρα των παιδιών, τι είδους σχέση έχετε, και πως θα αντιδρούσε σε μία τέτοια απόφαση. Καταλαβαίνω απόλυτα το δίλημμα, εγώ η ίδια ήθελα χρόνια να το κάνω, να μένω 6 μήνες στο νησί, κάτι που έχω εν μέρει καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Εδώ είναι όμως που μπαίνουν οι υποχρεώσεις και περνάει ο καιρός μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα. Αυτή όμως, έρχεται όταν το θέλεις πολύ, τόσο πολύ, ώστε η ζυγαριά να γέρνει σαφώς υπέρ της απόφασης.

Έχω δει πολλούς ανθρώπους να το κάνουν μέσα σ αυτά τα χρόνια, γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι.....Βεβαίως και στο νησί έχουν άλλη ποιότητα ζωής , όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη, αν έχουν κατεβάσει ρυθμούς εργασίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, ακόμα και εδώ, έχουν βγάλει πολλά χρήματα για να στήσουν μία νέα ζωή, εφάμιλλη όσο γίνεται με αυτή που η οικογένειά τους είχε συνηθίσει.

Τα χρήματα όμως δεν είναι το ζητούμενο με σένα που αναζητάς την ψυχική αλλαγή με τη σύγχρονη κάλυψη των αναγκών των παιδιών σου.
Οπωσδήποτε το νησί δεν προσφέρει «εκπαιδευτικά» όσα ένα καλό ιδιωτικό σχολείο στην πόλη, από την άλλη όμως, χαρίζει στα παιδιά ένα πιο «φυσικό & φυσιολογικό» περιβάλλον να μεγαλώσουν, χωρίς να στερηθούν τον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο που πλέον έχει χαθεί στις πόλεις, ενώ έχω δει πολλά παιδιά να προοδεύουν, να εισέρχονται σε σχολές και να κάνουν καριέρα, είτε στην Αθήνα, είτε στο εξωτερικό, είτε και ‘εδώ’ στο νησί {όπως θα κατάλαβες, έχω πολλά χρόνια σπίτι σε νησί, ζωγραφίζω , φτιάχνω κοσμήματα, και πράγματα από ξύλα της θάλασσας, αλλά δεν τα κατάφερα να μετακομίσω λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων στην Αθήνα.. Δεν είχα το κουράγιο? Δεν είχα την θέληση? Δεν έγειρε η ζυγαριά όσο έπρεπε? Δεν μπορεί να σου το πει κανένας άλλος, μόνο ο εαυτός σου, και η καρδιά ..σε τέτοιες αποφάσεις παίζει μεγάλο ρόλο, μην σού πω τον μεγαλύτερο.

Εύχομαι ολόψυχα να σε βοηθήσει η ζυγαριά.

Με αγάπη , γιαγιά Μαρία.