Ιστορίες Ηλικιακού Ρατσισμού

Γεράματα την εποχή του κοβιντ. Έχουν περάσει 2 χρόνια πανδημία, 2 χρόνια που σαν κόρη προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου...

Γεράματα την εποχή του κοβιντ. Έχουν περάσει 2 χρόνια πανδημία, 2 χρόνια που σαν κόρη προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά πρωταρχικά για τους δύο μου γονείς που ο καθένας έχει τα δικά του θέματα υγείας. Τον πατέρα μου, παρότι ένας άνθρωπος 78 ετών δραστήριος και κοινωνικός, τον ταλαιπωρεί χρόνια ένα πρόβλημα υγείας και δυστυχώς πριν από μερικούς μήνες χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Τις πρώτες μέρες όλα ήταν καλά, είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε κοντά του και να του παρέχουμε ό,τι χρειαζόταν. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του όμως, και μέσα στο νοσοκομείο κόλλησε κοβιντ μαζί με τον κύριο που βρισκόταν στο διπλανό κρεββάτι με αποτέλεσμα το δωμάτιο να μπει σε καραντίνα και εμείς να μην μπορούμε να έχουμε την όποια επαφή μαζί του, παρά μόνο τηλεφωνική.

Αυτό που ζήσαμε τις επόμενες 3 εβδομάδες είναι αδύνατον να το εκφράσω με λόγια. Καθώς ήταν ανήμπορος να σηκωθεί από το κρεββάτι, ήταν απόλυτα εξαρτημένος από τις νοσοκόμες, οι οποίες επιδεικτικά τους αντιμετώπιζαν σαν τελειωμένους γέρους, οι οποίοι δυσχέραιναν μάλιστα τη δουλειά τους.

Δεν θυμάμαι σε πόσα τηλεφωνήματα είχα τον πατέρα μου να κλαίει σαν μικρό παιδί για τον τρόπο που του φερόντουσαν οι νοσοκόμες. Έκαναν ώρες να ανταποκριθούν στα καλέσματά του, να τον καθαρίσουν και όταν το έκαναν, ήταν και ιδιαίτερα αυταρχικές μαζί του, μιλώντας του άσχημα και υποτιμητικά. Στο σπίτι νιώθαμε ανήμποροι να βοηθήσουμε, ενώ μέσα μου έβραζα καθημερινά που δεν μπορούσα να μπουκάρω στο νοσοκομείο και να βοηθήσω τον πατέρα μου. 3 εβδομάδες κόλαση.

Σίγουρα 2 χρόνια τώρα το σύστημα υγείας έχει περάσει δύσκολα, όμως μου είναι αδύνατο να δικαιολογήσω συμπεριφορές προς έναν άνθρωπο που στη ζωή του δεν έχει πειράξει μύγα να δέχεται εκφοβισμό και μάλιστα σε μία πολύ ευάλωτη στιγμή του, να ακούει φράσεις όπως ‘έχουμε πολύ νεότερους ανθρώπους να ασχοληθούμε’, να νιώθει ότι απλά θα προτιμούσαν να πεθάνει να τους αδειάσει τη γωνιά. Τα σκέφτομαι τώρα και ανατριχιάζω. Τουλάχιστον τώρα, τον έχουμε ξανά σπίτι μαζί μας και καθώς δεν πιστεύω σε άμεσες αλλαγές σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, απλά εύχομαι την επόμενη φορά να μπορούμε εμείς η οικογένειά του να είμαστε κοντά του ώστε να τον προστατεύουμε και να του εξασφαλίζουμε το σεβασμό που του αξίζει.

Share this Post: