Ιστορίες Ηλικιακού Ρατσισμού

Ήταν βράδυ στην covid εποχή. Κλείσαμε το τηλέφωνο με τη μητέρα μου...

Ήταν βράδυ στην covid εποχή. Κλείσαμε το τηλέφωνο με τη μητέρα μου, μια γυναίκα με όρεξη και αγάπη για τη ζωή, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επομένη, που ύστερα από μέρες θα βρισκόμασταν επιτέλους από κοντά. Έπεσε για ύπνο γερή, η νύχτα όμως επεφύλασε κάτι διαφορετικό ..

Η αντιμετώπιση στο νοσοκομείο ηχεί ως τώρα στα αυτιά μου «Αα .. εγκεφαλικούλι».

Έγιναν κάποιες εξετάσεις και στη συνέχεια οδηγηθήκαμε σε ένα δωμάτιο, που βρίσκονταν 2 γυναίκες «αφημένες». Η εικόνα ήταν σοκαριστική και ξεκάθαρη: Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας, ήταν μία περίπτωση που αυτόματα έμπαινε σε διαφορετικό τρόπο μεταχείρισης. Ίσως πιο πολύ ... στην τύχη του θεού.

Η αδιάλειπτη παρουσία της οικογένειας, η αναζήτηση των γιατρών για ενημέρωση και επικοινωνία, λειτούργησε στο να τη «βλέπουν» ισότιμα, να της δίνουν την απαραίτητη προσοχή και παρακολούθηση που οφείλεται σε κάθε άνθρωπο.

Δυστυχώς οι γυναίκες δίπλα ήταν μόνες. Ψάχνοντας γιατρό / νοσοκόμα όταν η μία κυρία τη μία φορά είπε ότι πονάει, την άλλη να της δώσω νερό, η απάντηση ήταν αδιανόητη «Μην της απαντάς. Τα έχει χαμένα και ζητά την κόρη της. Μετά δε θα σε αφήνει σε ησυχία».

Κάθε άνθρωπος, υγιής ή όχι αξίζει προσοχή, αποδοχή, και σεβασμό.

Δε θα έπρεπε να αγωνίζεται (ο ίδιος ή η οικείοι του) για το αναφαίρετό δικαίωμα του στην υγεία, την αξιοπρεπή μεταχείριση, τη ζωή.

Share this Post: