Blog / Νέα

Κάθισα σήμερα να γράψω ένα γράμμα.
Όμως όλες μου οι λέξεις
έγραφαν: «ΉΛΙΟΣ». Μήπως θα πρέπει
ν’ αλλάξω γραφή;
Μετάθετα, έμπλεκα
τα εικοσιτέσσερα γράμματα, έφτιαχνα λέξεις.
Έφτιαχνα ίαμβους, ανάπαιστους, εντεκα-
σύλλαβες φλέβες, που τις γιόμιζα φως,
τις γιόμιζα αίμα, τις γιόμιζα αγάπη,
χρώμα της θάλασσας. Συνήθισα να
ζωγραφίζω μ’ αυτά, να φτιάχνω νερό
σα να στάζει από φλάουτο.
Όμως,
σήμερα, να: λάμπουν, διαλύονται,
χάνονται οι λέξεις μου μιας μες την άλλη,
δεν έχουν όρια. Θαρρείς και δεν ξέρω
να γράψω άλλη λέξη.
Γράφω «σπίτι» «βουνό»
και γράφεται «ήλιος». Σα νάναι ρινίσματα
ήλιου που έλκονται όλα τα γράμματα,
ήλιος οι λέξεις, ήλιος οι έννοιές τους
σ’ όλες τις γλώσσες.
Τον βλέπω παντού:
Ν’ ανατέλλει απ’ τις λέξεις, ν’ ανατέλλει από τ’ άνθη,
ν’ ανατέλλει απ’ τα πάντα. Σήμερα βλέπω
-τα όρη δεν φαίνονται- ν’ ανατέλλει ολοστρόγγυλος
πίσω από τις πλάτες σας.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου